برش بوم و گذر از نقاشی
1 min read
“لوچیو فونتانا” Lucio Fontana از سال ۱۹۵۸ شروع به برش دادن بوم توسط تیغ کرد، در حالی که پیش از آن سال ها با سوراخ کردن بوم های رنگی اش، نقش جراحت بر آن ها ثبت می کرد. او در این تمهید بر آن بود تا با عبور از سطح بوم، از طریق یک حفره یا شکاف، به فضای ماورای آن نفوذ کرده و عمقی واقعی را در نقاشی به نمایش بگذارد.
یک شکاف روی بوم از منظر او یک حرکت نمادین و یک رفتار خلاقانه است برای نیل به وضوح مطلق در فضایی عینی و بنابراین تلاشی است برای رها ساختن نقاشی از فضای توهمی و غیر واقعی. در تعبیر مینیمالیستی، یک تابلوی نقاشی چیزی نیست جز یک «شی» مرکب از تکه ای پارچه و یک چارچوب. اما نشستن ذرات رنگ به روی بوم، باعث ادراکی توهمی از آن می شود؛ سطح بوم در برابر ماست و در زمان حاضر، اما نقاشی به جای دیگری رفته و در زمانی دیگر، گذشته یا آینده، ظاهر می شود: بوم اکنون و اینجاست، لیکن موضوع نقاشی بیننده را به جای دیگر، مثلا طبیعت به گاه یک غروب پاییزی می برد.
“لوچیو فونتانا” Lucio Fontana از سال ۱۹۵۸ شروع به برش دادن بوم توسط تیغ کرد، در حالی که پیش از آن سال ها با سوراخ کردن بوم های رنگی اش، نقش جراحت بر آن ها ثبت می کرد
مفهوم فضایی، انتظار/ ۱۹۶۶/ قیمتِ تخمین زده شده بین ۲،۸۰۰،۰۰۰ تا ۳،۲۰۰،۰۰۰ پوند در حراج ساتبیز سال ۲۰۱۹
“لوچیو فونتانا” Lucio Fontana از سال ۱۹۵۸ شروع به برش دادن بوم توسط تیغ کرد، در حالی که پیش از آن سال ها با سوراخ کردن بوم های رنگی اش، نقش جراحت بر آن ها ثبت می کرد. او در این تمهید بر آن بود تا با عبور از سطح بوم، از طریق یک حفره یا شکاف، به فضای ماورای آن نفوذ کرده و عمقی واقعی را در نقاشی به نمایش بگذارد.
یک شکاف روی بوم از منظر او یک حرکت نمادین و یک رفتار خلاقانه است برای نیل به وضوح مطلق در فضایی عینی و بنابراین تلاشی است برای رها ساختن نقاشی از فضای توهمی و غیر واقعی. در تعبیر مینیمالیستی، یک تابلوی نقاشی چیزی نیست جز یک «شی» مرکب از تکه ای پارچه و یک چارچوب. اما نشستن ذرات رنگ به روی بوم، باعث ادراکی توهمی از آن می شود؛ سطح بوم در برابر ماست و در زمان حاضر، اما نقاشی به جای دیگری رفته و در زمانی دیگر، گذشته یا آینده، ظاهر می شود: بوم اکنون و اینجاست، لیکن موضوع نقاشی بیننده را به جای دیگر، مثلا طبیعت به گاه یک غروب پاییزی می برد.
فونتانا در کارگاهش
تمهید فونتانا در برش بوم، مبتنی بر رویکردی وجودگرایانه یا اگزیستانسیالیستی است برای یافتن واقعیتی عینی در ماورای سطح نقاشی. آثار ساده و تک رنگ او عاری از هر گونه اثر شخصی، ضربه قلم، نشانه فرهنگی و تصویری و در واقع محصولاتی بدون مولف هستند که در هنگام طرح نظریه «مرگ مولف» خود را از حرافی های بصری و زیبایی شناختی آزاد ساخته اند. تنها یک حرف در ماحصل کار باقی می ماند و آن چیزی نیست جز واقعیت بوم که با یک برش تحمیلی عیان می شود؛ همانند کشف کهکشان ها، یا به تعبیر فونتانا کشف بی نهایت، که با عبور از لایه جو زمین میسر می شود: « من تنها یک حفره یا شکاف ایجاد می کنم، بی نهایت از طریق این حفره ها یا شکاف ها عبور می کند، پس دیگر نیازی به رنگ نیست و همین طور نقاشی کردن».
بریدن بوم به سان اتفاقی که به وقوع پیوسته، عملا باعث دیده شدن پارچه و توجه به فراسوی شکاف می شود، در حالی که نقاشی این عینیت را کتمان کرده و مخاطب را به دنیای خیالی خویش فرا می خواند.
فونتانا در کارگاهش
تمهید فونتانا در برش بوم، مبتنی بر رویکردی وجودگرایانه یا اگزیستانسیالیستی است برای یافتن واقعیتی عینی در ماورای سطح نقاشی. آثار ساده و تک رنگ او عاری از هر گونه اثر شخصی، ضربه قلم، نشانه فرهنگی و تصویری و در واقع محصولاتی بدون مولف هستند که در هنگام طرح نظریه «مرگ مولف» خود را از حرافی های بصری و زیبایی شناختی آزاد ساخته اند. تنها یک حرف در ماحصل کار باقی می ماند و آن چیزی نیست جز واقعیت بوم که با یک برش تحمیلی عیان می شود؛ همانند کشف کهکشان ها، یا به تعبیر فونتانا کشف بی نهایت، که با عبور از لایه جو زمین میسر می شود: « من تنها یک حفره یا شکاف ایجاد می کنم، بی نهایت از طریق این حفره ها یا شکاف ها عبور می کند، پس دیگر نیازی به رنگ نیست و همین طور نقاشی کردن».
بریدن بوم به سان اتفاقی که به وقوع پیوسته، عملا باعث دیده شدن پارچه و توجه به فراسوی شکاف می شود، در حالی که نقاشی این عینیت را کتمان کرده و مخاطب را به دنیای خیالی خویش فرا می خواند.
